مرغ شباهنگ

باز هم دوم اردیبهشت شد و این روزهای بهاری و با طراوت، صدای آواز دلنشین استاد را کم دارد.

بیست و دو  سال است که در چنین روزی جای خالی استاد محمود محمودی خوانساری را بیشتر از

روزهای دیگر حس میکنیم.

                                       

 امروز روزی است که ناخودآگاه به یاد آن عندلیب گلشن هنر ایران، مرغ شباهنگش را زمزمه می کنیم:

به دورانی که شد قحط وفای دلها  // چرا هر دم نگویم من خدا خدا خدا

من مرغ شباهنگم بشد  / / کنج قفس قسمت من چرا چرا چرا

به پیامی تو ای پیک بهار از من به باغبان بگو که گاهی // نشانه گیرد از گیاهی

من اگر که هستم ستاره ام کو در آسمانها // من گر اهل دردم نشانه ام کو به داستانها

من آن کسم که روز و شب ز بی کسی گرفته ام در دست دعا دعا دعا

تو آن کسی که از من شکسته دل نمیکنی دوری بیا بیا بیا

یادش گرامی و نامش جاویدان.

منبع:وبلاگ خطم خالی