ديم ( dam )  از گروه واژگاني است كه امروزه در گويش خوانساري متداول و به معناي صورت و چهره مي باشد . ديم ( dam   ) ، صورت و چهره . دكتر ايرج وامقي در برسي يك متن مانوي در اين باره چنين آورده است ديم در اوستا بصورت (  daeman   چشم )  از ريشه   day فارسي باستان : di   = ديدن در كردي dim  در فارسي ديم اين واژه در گويش راجي به صورت ( دوم -   deom ‌ ) و در گيلكي به صورت ديم رايج است. 

عيسوي دم باد و احمد ديم و چشم حادثات       از شكر خواب عروسان از دم و از ديم او

                                                                                             (( خاقاني ))

از همين زمره است  واژه  (( شبي )) به معناي جامه و پيراهن كه در ايران باستان نيز به همين معنا بوده است و در گويش خوانساري امروزه متداول است . در تاريخ جملهاي را به دختر يزگرد سوم نسبت مي دهند كه در محضر خليفه دوم ( پس از اسارت ) عنوان گرديده است كه شباهت تام به گويش امروزي خوانساري دارد بدين قرار :

(( اف بر ابرويز بو كه كاغذ پيعمبر ژبدرا )) 

(( of bar abar viz bov ke kaghaze piamber gabadera))

اف بر خسرو و پرويز باد كه نامه پيامبر را پاره نمودند .

البته بسياري از واژه هاي متداول در گويش خوانساري ريشه در زبانهاي ايران باستان دارند و با ساير زبانهاي كهن امروزي  وجه مشترك داند همانند (( لري )) ، (( كردي ) ، (( راجي )) ، (( سنگسري )) ،

 (( سمناني ))  و .... مانند واژگاني كه در پست بعدي برايتان بيان مي كنم.